Kjo eshte historia e dy bretkosave, njera e
shendoshe dhe tjetra e imet. Nje dite, ndersa ishin ne kerkim te ushqimit, rane ne nje tas me qumesht. Nuk dilnin dot, sepse anet ishin
shume te rreshqitshme, keshtu qe u ngelej vetem te notonin.
Bretkosa e shendoshe i thote bretkoses se dobet
"Nuk mund te notoj dot me gjate. Ne heret a vone do zhytemi, pse nuk heqim dorë?"
Bretkosa e dobet i pergjigjet
"Prit, vazhdo te notosh. Dikush do te na nxjerre jashte." Dhe ato vazhduan te notonin per ore te tera.
Bretkosa e dobet i pergjigjet
"Prit, vazhdo te notosh. Dikush do te na nxjerre jashte." Dhe ato vazhduan te notonin per ore te tera.
Pas nje kohe, bretkosa e shendoshe i thote,
"Nuk ka asnje shanc. Une jam lodhur shume. Do ndaloj se notuari, do e
le veten te mbytet. Nuk ka ndonje menyre per te dale prej ketu.” Por bretkosa e
dobet i thote: "Perpiqu te mbahesh,
vazhdo te notosh. Diçka do te ndodhe, vazhdo te notosh." Ore te tjera
kaluan.
Bretkosa e shendoshe: "Une nuk mund te
notoj dot me gjate. Nuk ka kuptim per ta bere, ne do te mbytemi gjithsesi...” Dhe
keshtu ajo ndaloi. U dorezua, u mbyt ne qumesht. Por bretkosa e dobet po mbahej
duke notuar ende.
Dhjete minuta me vone, ajo ndjeu diçka te forte
nen kembet e saj. Ajo e kishte rrahur qumeshtin ne gjalpe dhe u hodh jashte.
No comments:
Post a Comment